Historia świdnickiej piłki ręcznej

Piłka ręczna od kilkudziesięciu lat wpisuje się w sportowy krajobraz Świdnicy. Najpierw jako dyscyplina niszowa aż po wiodący charakter, jaki można przypisać jej w ostatnich latach ze względu na coraz większą masowość, zainteresowanie kibiców i co najważniejsze najwyższy w mieście poziom sportowy. Działający w Świdnicy Świdnicki Klub Piłki Ręcznej jest spadkobiercą i kontynuatorem dokonań powstałego w 1974 roku Zakładowego Klubu Sportowego Elmot.

Tak to się zaczęło...

Wertując archiwa i rozmawiając z dziesiątkami ludzi natrafiliśmy na szczątkowe informacje, że szczypiorniak był obecny w Świdnicy dużo wcześniej niż we wspomnianych latach siedemdziesiątych, bo już pod koniec lat pięćdziesiątych. W mieszczącej się przy ulicy Kościelnej szkole mechanicznej nauczycielem wychowania fizycznego był wielki miłośnik piłki ręcznej Jan Wilgan. On też w ramach zajęć pozalekcyjnych organizował pierwsze treningi dla zainteresowanych grą chłopców. Grano zarówno w bardzo popularną wówczas odmianę jedenastoosobową, jak i „siódemkę”, która z czasem wyparła swoją protoplastkę. W jednym z pierwszych turniejów świdniczanie zmierzyli się z zespołami Śląska Wrocław, Stali Chocianów i AZS-u Wrocław. Jeśli pamięć nie zawiodła jednego z uczestników tamtych spotkań, to mecz ze Śląskiem zakończył się porażką 4:16. Wiadomo, że zawody odbyły się na jednym z bocznych boisk trawiastych kompleksu przy ulicy Śląskiej.

W 1967 roku z inicjatywy Jana Lizaka sekcja piłki ręcznej kobiet powstała przy MKS Polonia. Niestety, po zaledwie dwóch latach grupę rozwiązano. Niemal natychmiast Jan Lizak i grupa zapaleńców (tym razem panów) podjęła treningi w klubie Świdniczanka. Niestety, także i tym razem nie trwało to zbyt długo.

Aż nadszedł wspomniany na wstępie 1974 rok, a dokładnie 1 września. To data absolutnie historyczna, bo od tego dnia, aż do dzisiaj piłka ręczna nieprzerwanie gości w Świdnicy. Powstanie Zakładowego Klubu Sportowego Elmot skonsolidowało miłośników tej pięknej gry.

Za pionierów piłki ręcznej należy uznać zawodników, którzy pojawili się na pierwszych treningach i meczach. Byli wśród nich: Andrzej Niewiadomski, Franciszek Zając, Zbigniew Laube, Janusz Rygliński, Henryk Cybulski, Mirosław Boratyn, Zbigniew Sobieraj, Ryszard Łysko, Ryszard Pietrzykowski, Tadeusz Pokrywka, Stanisław Augustyniak, Wiesław Wójcik, Roman Bajkiewicz, Piotr Snopczyński. Ten ostatni – dziś znany himalaista – był pierwszym kapitanem drużyny. Trenerem był Jan Masłowski, a pierwszym kierownikiem – ówczesny dyrektor szkoły przy ZEM-ie – Jan Pisarski.

Po kilkunastu treningach zespół został zgłoszony do rozgrywek w klasie A. Inauguracja wypadła pomyślnie. 18 września świdniczanie pokonali na wyjeździe zespół z Kamiennej Góry. W tym pierwszym, historycznym meczu zagrali: Franciszek Zając, Andrzej Zbyl, Jerzy Chwarścianek, Tadeusz Boratyn, Wiesław Wójcik, Janusz Rygliński, Ryszard Łysko, Ryszard Pietrzykowski, Henryk Cybulski.

Potem bywało różnie. Piłkarze zbierali doświadczenie i szukali swojego miejsca na sportowej mapie Świdnicy. Pierwsze mecze rozgrywali na... kortach tenisowych Świdnickiego Ośrodka Sportu i Rekreacji, a następnie na boisku asfaltowym w parku przy ulicy Traugutta...

Założyciele klubu. Stoją od lewej: Piotr Snopczyński, Janusz Rygliński, Ryszard Pietrzykowski, Andrzej Paleczny, Jerzy Sienkiewicz, dolny rząd od lewej: Edward Dymarski, Józef Chojnacki, Stanisław Sokołowski.

Lata 70 – pierwsze małe sukcesy

Zaledwie po dwóch latach gry w klasie A piłkarze ręczni ze Świdnicy świętowali pierwszy sukces i awans do klasy okręgowej. W tym też okresie podjęli pracę w Świdnicy dwaj byli zawodnicy AZS-u Wrocław – Józef Szpak oraz Stanisław Sokołowski. Obaj zasilili drużynę Elmotu. Z Victorii Świebodzice powrócili Andrzej Paleczny, Ryszard Barański, a potem Edward Dymarski. Wzmacniana i wciąż podnosząca swoje umiejętności drużyna wkrótce zanotowała kolejny awans. W 1978 roku Elmot występował już w klasie międzyokręgowej! W tym też okresie klub zaczął się rozrastać, powstawały kolejne drużyny młodzieżowe.

Lata 80 – Seniorzy dobijają się do bram II ligi. Brązowi juniorzy

Elmot stawał się coraz bardziej znaczącą siłą na Dolnym Śląsku. Drużyna seniorów zaliczała się do czołowych zespołów III ligi, dwukrotnie wygrywała rywalizację na tym szczeblu rozgrywek i stawała przed szansą awansu do II ligi. W 1984 roku świdniczanie walczyli w Chrzanowie, gdzie zajęli trzecie miejsce za miejscowym Fablokiem i AZS-em Kraków. W 1987 roku grali natomiast w Puławach. Znów trzeba było się obejść smakiem. Ponownie zajęli tylko trzecie miejsce, tym razem za Jurandem Ciechanów i Wisłą Puławy. Zespół prowadził trener Jan Spiechowicz.

O ile seniorzy bez powodzenia dobijali się do szerokiej krajowej czołówki, o tyle młodzież Elmotu na dobre się w niej zadomowiła. W tym czasie zespoły juniorów dwukrotnie docierały do finałów Mistrzostw Polski. W 1986 roku w Puławach młodzi świdniczanie zdobyli brązowe medale, a trzy lata później w Wągrowcu zajęli piąte miejsce. W zespołach tych grali między innymi: Piotr Kot, Adam Skoryk, Adam Werner, Mariusz Nowobilski, Waldemar Uss, Zbigniew Wnęk, Tomasz Fitrzyk, Andrzej Czyżowicz, Robert Łynko, Grzegorz Christ.

Kolejny awans do finału Mistrzostw Polski juniorów zanotowany został w 1989 roku. Elmot zajął piąte miejsce. Tym razem do wyróżniających się graczy należeli: Tomasz Szporko, Wojciech i Bartłomiej Zarembowie, Piotr Marek, Paweł Wójciak, Piotr Boguń i Andrzej Łynko.

Stoją od lewej: Bogdan Miedziński - kierownik drużyny, Piotr Babiarz, Karol Zając, Krzysztof Mikuła, Grzegorz Szczygieł, Robert Rutkowski, Wojciech Miedziński, Jacek Przenzak, Ryszard Pietrzykowski - trener. Dolny rząd od lewej: Dariusz Legan, Piotr Myśliński, Marek Bielas, Jakub Staniszewski, ... Jabłoński, Arkadiusz Mytych, Paweł Pikula.

Lata 90 – Wreszcie w II lidze!

Jak mówi znane polskie przysłowie „do trzech razy sztuka”. W 1991 roku Elmot ponownie okazał się najlepszy w III lidze i po raz trzeci stanął do walki w barażach o wejście do II ligi. Turniej rozgrywany był w Lublinie. W bardzo wyrównanej stawce świdniczanie zajęli drugie miejsce i uzyskali upragnioną promocję. Awans wywalczyli następujący zawodnicy: Jarosław Witkowski, Edward Madaliński, Adam Werner, Waldemar Uss, Tomasz Bujko, Piotr Marek, Paweł Wójciak, Wojciech Kaczmarczyk, Tomasz Szporko, Piotr Boguń, Wojciech i Bartłomiej Zarembowie, Mariusz Stawiarz, Jacek Zapart, Andrzej Czyżowicz, Trenerem zespołu był Mirosław Sanecki. Drużyna Elmotu była wówczas pierwszą i jedyną drużyną seniorów w byłym województwie wałbrzyskim, która awansowała do II ligi piłki ręcznej. To było wielkie wydarzenie. Zespół opuścił ciasną halę przy ulicy Saperów i przeniósł się do hali sztucznego lodowiska. Mecze II ligi odbywały się na rozkładanym na betonie parkiecie. Elmot rywalizował z takimi zespołami jak Gwardia Opole, Czuwaj Przemyśl, Górnik Złotoryja, Górnik Libiąż, Ostrovia, Naprzód Bytom i Chrobry Głogów.

Niestety, przygoda z tym szczeblem rozgrywek trwała tylko rok. Mimo ambitnej walki świdniczanie spadli do III ligi. Przez kilka następnych sezonów Elmot bezskutecznie walczył do powrót do II ligi. Sztuka ta udała się dopiero w sezonie 1998/99. Przed rozgrywkami klub pozyskał sponsora strategicznego – świdnicką firmę Bel-Pol i pod tym szyldem świętował drugi awans do II ligi.

Znów z dobrej strony pokazała się młodzież. W 1996 roku zespół młodzików pod wodzą trenerki Doroty Durlej dotarł aż do finałów. Świdnica zorganizowała turniej z udziałem ośmiu zespołów. Areną zmagań młodych szczypiornistów była hala lodowiska. Elmot bardzo pechowo zajął czwarte miejsce – medal był na wyciągnięcie ręki. Co ciekawe wszystkie mecze z udziałem młodych świdniczan kończyły się zwycięstwem lub porażką jedną bramką! W boju o brązowy medal Elmot przegrał 16:17 z Pogonią Zabrze. Mistrzem Polski została SP 4 Oborniki Wlkp., a wicemistrzem Start Konin. W turnieju finałowym w Elmocie wystąpili: Marcin Kubik (kapitan), Andrzej Brygier, Rafał Bieryt, Marcin Olszewski, Maciej Tarnawski, Jakub Kwiatkowski, Łukasz Bargiel, Maciej Szykierski, Arkadiusz Ćwirko, Tomasz Lipka, Grzegorz Omański, Łukasz Łukasiewicz i Tomasz Mruk.

Lata dziewięćdziesiąte to również wydarzenia tragiczne. 28 czerwca 1991 roku był najczarniejszym dniem w ponad 40-letniej historii klubu. W drodze z Wrocławia do Świdnicy w wypadku samochodowym zginęli bracia Robert (24 l) i Andrzej (20 l) Łynkowie. Wychowankowie Elmotu, fachowcy wróżyli im wielką karierę. Robert był wówczas reprezentantem Polski i kapitanem Śląska Wrocław, natomiast Andrzej po odbyciu służby wojskowej we Wrocławiu szykował się do gry w debiutanckim sezonie Elmotu w II lidze...

XXI wiek – I liga i sportowa wizytówka Świdnicy

Nowe tysiąclecie rozpoczęło się znakomicie. Zespół juniorów kolejny raz dotarł do finałów mistrzostw Polski, gdzie zajął siódme miejsce. Trener Wojciech Sobczak miał do dyspozycji następujących zawodników: Damian Olichwer, Andrzej Brygier, Krzysztof Musiał, Maciej Tarnawski, Tomasz Lipka, Mariusz Wilczyński, Jarosław Chmist, Marek Wawro, Rafał Bieryt, Jakub Kwiatkowski, Maciej Szykierski, Grzegorz Omański, Marcin Kubik, Marek Deręgowski.

Juniorzy szeroką ławą zasilali pierwszy zespół, który na stałe zadomowił się w bardzo mocnej II lidze. Problemem był jednak brak odpowiedniego obiektu w Świdnicy. O ile sala przy SP 11 (obecne Gimnazjum nr 3/SP 105) spełniała wymagania drużyn młodzieżowych, o tyle na II ligę była niewystarczająca. Szczypiorniści przez ponad rok korzystali z gościny hali OSiR w Dzierżoniowie. Wreszcie w październiku 2000 roku wrócili do Świdnicy, a ich „domem” stała się nowo wybudowana hala na osiedlu Zawiszów. Odnotujmy, że pierwszy mecz w tym obiekcie Bel-Pol rozegrał dokładnie 14 października 2000 roku z AZS-em Zielona Góra. Świdniczanie wygrali to spotkanie 22:20 (12:8).

Przez kolejnych dwanaście sezonów seniorzy z powodzeniem rywalizowali w II lidze. W tym czasie z zespołu walczącego o utrzymanie Bel-Pol, a po zakończeniu współpracy z tą firmą w 2005 roku, ŚKPR stał się najpierw średniakiem, a następnie potentatem rozgrywek. Trzeba jednak nadmienić, że w tak zwanym międzyczasie doszło do ligowej reformy i chociaż świdniczanie wciąż występowali w II lidze, to faktycznie była to znów trzecia klasa ligowa. Zamarzył się powrót na ścisłe zaplecze krajowej czołówki.

W sezonie 2009/2010 ŚKPR zajął drugie miejsce w rozgrywkach II ligi i stanął do walki w barażach o awans do I ligi. W pierwszej rundzie rywalem była Pogoń Szczecin. Po przegranejw Szczecinie 24:33 świdniczanie wygrali u siebie, ale tylko 29:25. W kolejnej rundzie Pogoń okazała się lepsza od akademików z Warszawy i awansowała do I ligi. Trenerem ŚKPR-u był w tamtym okresie Jacek Spiechowicz (zrezygnował z funkcji po sezonie).

W sezonie 2010/11 świdniczanie z nowym trenerem, Krzysztofem Mistakiem z Wrocławia ponownie zameldowali się na drugim miejscu w II lidze i drugi rok z rzędu stanęli do walki o awans. Tym razem udało się! W pierwszej rundzie baraży ŚKPR okazał się lepszy od Pomezanii Malbork. (25:28 w Malborku i 25:20 w Świdnicy). W decydującym dwumeczu na drodze świdniczan stanęła pierwszoligowa drużyna AZS AWF Warszawa. ŚKPR wygrał oba spotkania: 30:21 w Świdnicy oraz 25:24 w stolicy i wywalczył historyczny awans na zaplecze PGNiG Superligi. Autorami tego sukcesu byli: Jakub Bąk, Michał Gątko, Jarosław Gnysiński, Bartosz Haczkiewicz, Kamil Herudziński, Mariusz Juściński, Mateusz Kaczmarczyk, Dariusz Kijek, Piotr Kijek, Łukasz Kłos, Mateusz Kuriata, Robert Lewicki, Tomasz Macyszyn, Stanisław Makowiejew, Marek Mrugas, Jakub Olejniczak, Damian Olichwer, Maciej Pieńczewski, Mateusz Piędziak, Kamil Rogaczewski, Grzegorz Rutkowski, Marcin Schodowski i Krzysztof Węcek.

Debiutancki sezon w I lidze był bardzo trudny. Świdniczanie zaczęli od dwóch wygranych (z AZS AWF Biała Podlaska i Politechniką Radom), ale potem o punkty było coraz trudniej. Ostatecznie ŚKPR zajął dziesiąte miejsce w stawce dwunastu drużyn i o utrzymanie musiał walczyć w barażach. Skutecznie. Po przegranej 27:29 w Kaliszu ze Szczypiornem, straty odrobiono w Świdnicy (28:25).

Przed sezonem 2012/13 w zespole zaszły kolejne zmiany kadrowe. Sporym wydarzeniem było zakontraktowanie 57-krotnego byłego reprezentanta Polski Pawła Orzłowskiego. Zawodnik kilka miesięcy wcześniej ogłosił zakończenie kariery, ale dał się namówić działaczom ze Świdnicy i wsparł swoim doświadczeniem zespół ŚKPR-u. Sezon ten okazał się najlepszy w dotychczasowej historii występów w drugiej klasie rozgrywkowej. Z zaledwie czteropunktową stratą do piątej lokaty, ŚKPR zajął dziewiąte miejsce w stawce czternastu drużyn. Po sezonie, po trzech latach, z pracy w Świdnicy zrezygnował trener Krzysztof Mistak. Jak sam stwierdził doszło do „zmęczenia materiału”, uznał, że zespól potrzebuje nowych bodźców. Jego następcą został Krzysztof Terebun, młody szkoleniowiec drużyn młodzieżowych.

W 2014 roku ŚKPR świętował 40-lecie istnienia. W Wieży Ratuszowej zorganizowana została wystawa klubowych pamiątek, zdjęć itp. Ponadto odbyło się spotkanie pokoleń – byłych i obecnych zawodników, działaczy i trenerów oraz przyjaciół świdnickiej piłki ręcznej. Gościem specjalnym obchodów był Zygfryd Kuchta, znakomity trener, medalista olimpijski z Montrealu (1976).

W sezonie 2015/16 zespół seniorów spadł do II ligi. Przygoda z I ligą trwała w sumie pięć sezonów. O punkty i zwycięstwa było trudno, ale świdniczanie, którzy na cześć swojej maskotki zaczęli nosić przydomek Szarych Wilków zasłynęli z charakteru i nieustępliwości, która pozwalała zaskakiwać nawet najbardziej renomowane zespoły. ŚKPR miał na „rozkładzie” takie firmy jak Śląsk Wrocław (najbardziej utytułowany klub polskiej piłki ręcznej), Miedź Legnica, Ostrovię, Olimpię Piekary Śląskie...

Ponownie wspaniałą kartę zapisały młodzieżowe zespoły. Po wspomnianym już finale mistrzostw Polski juniorów z 2000 roku, w kolejnych latach do ósemki najlepszych drużyn w kraju dotarli młodzicy (2006) i juniorzy (2010). W 2006 roku zespół prowadzony przez Stanisława Sokołowskiego wystąpił w turnieju finałowym w Końskich, gdzie wywalczył siódme miejsce. Trzon tamtego zespołu tworzyli: Kamil Wasilewski, Michał Łukasik, Kamil Rogaczewski, Mateusz Kuriata, Michał Rzepecki, Mateusz Piędziak, Stanisław Makowiejew, Rafał Ratajczak, Kamil Kasendra, Mateusz Panek.

W 2010 roku drużyna juniorów prowadzona przez Donatę Lulczyk i Krzysztofa Terebuna, a wcześniej także Jacka Spiechowicza była prawdziwą rewelacją rozgrywanego w Puławach turnieju. Bardzo pechowy układ wyników sprawił, że bilans trzech zwycięstw i dwóch porażek wystarczył jedynie do zajęcia siódmego miejsca. Na osłodę pozostał tytuł króla strzelców turnieju zdobyty przez Mateusza Piędziaka (51 goli). Co ciekawe gracz ten zdobywał też tytuł najlepszego strzelca w ćwierćfinale w Elblągu i półfinale w Konstantynowie Łódzkim. Oprócz niego w zespole grali: Michał Łukasik, Sebastian Gołębiewski, Łukasz Wnęk, Kamil Rogaczewski, Mateusz Kuriata, Krzysztof Węcek, Stanisław Makowiejew, Michał Rzepecki, Mateusz Chaber, Dominik Kędzierski, Rafał Ratajczak, Wojciech Natanek, Dawid Chodyra.

Obok radości, były też bardzo smutne chwile. 29 maja 2015 roku podczas finału Mistrzostw Polski młodzików w Kielcach zmarł zawodnik naszego klubu Jakub Marcinkowski. Do tragedii doszło w akademiku, gdzie był zakwaterowany zespół. Zawody zostały przerwane i nie zostały już dokończone. Do tego momentu świdniczanie mieli ma koncie komplet zwycięstw i byli typowani na jednego z faworytów do medali. Jak się później okazało przyczyną śmierci młodego szczypiornisty była niezdiagnozowana wcześniej wada serca.

Na pamiątkę tego zdarzenia od 2016 roku w Świdnicy odbywa się turniej poświęcony pamięci Kuby.

XXI wiek jest nie tylko sportowym, ale również organizacyjno-marketingowym skokiem naprzód. Zaangażowanie grupy młodych działaczy z prezesem Radosławem Wernerem na czele zaowocowało nie tylko sukcesami sportowymi, ale również sprawiło, że ŚKPR Świdnica stał się rozpoznawalną marką na arenie ogólnopolskiej. Profesjonalna strona internetowa, konta na portalach społecznościowych, projekt ŚKPR TV, klubowa maskotka, zespół cheerleaderek, produkcja gadżetów i akcesoriów kibicowskich, konkursy z nagrodami dla kibiców sprawiły, że bez fałszywej skromności środowisko skupione wokół ŚKPR-u może powiedzieć, że jest sportową wizytówką miasta. Na meczach w miłej, kulturalnej atmosferze bawią się całe rodziny świdniczan! Trend został utrzymany po rezygnacji Radosława Wernera z funkcji prezesa i przejęcia klubowych sterów przez doświadczonego Jana Masłowskiego w 2015 roku.

Historyczny sezon 2016/17 – ŚKPR najlepszy w Polsce!

Zakończony właśnie sezon 2016/17 okazał się najlepszym w historii klubu. Po zaledwie rocznym pobycie w II lidze zespól seniorów w wielkim stylu wywalczył ponowny awans do I ligi. Drużyna prowadzona przez Grzegorza Garbacza zanotowała 24 zwycięstwa, 1 remis i 1 porażkę. Świetny bilans został osiągnięty pomimo olbrzymich kłopotów kadrowych. W trakcie sezonu zespół z różnych przyczyn czasowo lub na stałe opuściło aż ośmiu graczy. Niemal przez całą rundę rewanżową trener miał do dyspozycji zaledwie 10-11 zawodników! Trzon drużyny stanowili: Andrzej Brygier, bracia Piotr i Dariusz Kijkowie, Kamil i Patryk Rogaczewscy, Tomasz Wasilewicz, Dariusz Bajkiewicz, Łukasz Czerwiński, Daniel Bieżyński, Mateusz Piędziak, Patryk Dębowczyk, Michał Rzepecki, Mateusz Chaber. Ponadto w pierwszym zespole zadebiutowało aż sześciu juniorów młodszych.

O drzemiącym w młodych graczach potencjale przekonała ich postawa w rozgrywkach młodzieżowych. Po zdobyciu wicemistrzostwa Dolnego Śląska i wygranym barażu o udział w turniejach centralnych, młody ŚKPR śmiało ruszył w Polskę. Po zwycięstwie na turniejach w Zabrzu i Tarnowie oraz zajęciu drugiego miejsca w Łodzi dotarł do najlepszej czwórki w kraju!. Turniej Final Four z udziałem ŚKPR-u, Wisły Płock, Siódemki Miedzi Legnica i MTS-u Kwidzyn 2 i 3 czerwca 2017 roku odbył się w Świdnicy. Gospodarze prowadzeni przez Krzysztofa Terebuna i Patryka Dębowczyka i wspierani bardzo głośną publicznością w wypełnionej po brzegi hali Zawiszów postarali się o wielką niespodziankę. W półfinale pokonali 22:20 Wisłę Płock, a następnie w finale zakończonym dwoma konkursami rzutów karnych wygrali 30:29 z Siódemką Miedzią Legnica. Tym samym ŚKPR i cała sportowa Świdnica doczekała się mistrzów Polski. Mistrzowski zespół występował w składzie Sebastian Borowski, Adam Chmiel, Olgierd Etel, Aleksander Ingram, Wojciech Jabłoński, Rafał Kopyciak, Patryk Korbut, Karol Kozak, Wojciech Kryśpiak, Rafał Kulon, Jan Lepka, Jakub Matlęga, Maksymilian Paleń, Dawid Pęczar, Jakub Pierzak, Mikołaj Schwartz, Szymon Sokołowski, Paweł Starosta, Damian Starowicz, Adrian Trzpil, Karol Wieczorek, Rafał Wiszniowski, Jakub Zaremba. Warto w tym miejscu nadmienić, że trzech zawodników tej drużyny (Matlęga, Borowski i Paleń) powoływani byli do reprezentacji Polski juniorów młodszych. Matlęga z powodzeniem grał również w kadrze „plażówki”.

Do znakomitego sezonu swoją cegiełkę dołożyli zawodnicy z rocznika 2004. Chłopcy prowadzeni przez trenera Wiesława Iwanio z kompletem zwycięstw zakończyli ligę i zdobyli złote medale Mistrzostw Dolnego Śląska.

Złote dziewczyny z Elmotu

Osobnego potraktowania wymagają piłkarki ręczne ze Świdnicy, które złotymi zgłoskami zapisały się w sportowej historii miasta. I to pomimo faktu, że szczypiorniak pań dość krótko był uprawiany w Świdnicy. Wystarczy nadmienić, że sekcja kobiet w Elmocie istniała w tylko trzynaście lat (1978-1991). Sukcesów jednak nie brakowało.

Pierwsze próby zainteresowania pań piłką ręczną podjął wspomniany już na wstępie Jan Lizak. Z jego też inicjatywy w 1967 roku zawiązała się sekcja przy MKS Polonia. Grupa działała jednak ledwie kilkanaście miesięcy i została rozwiązana w 1969 roku. Budowany od podstaw zespół nie był w stanie rywalizować z drużynami bardziej doświadczonymi jak Lechia Dzierżoniów czy AZS Wrocław. Wśród pionierek świdnickiego szczypiorniaka były: Wiesława Zbroja, Maria Miazek, Dorota Tymińska, Barbara Łysiak, Wanda Lorent, Anna Łozowska, Maria Wiszniewska, Jadwiga Bojda, Alfreda Pluta.

Zespół piłkarek ręcznych przy ZKS Elmot zawiązał się w marcu 1978 roku, a jego pierwszym opiekunem był Stanisław Sokołowski. Wśród reprezentantek piękniejszej odmiany świdnickiego szczypiorniaka były uczennice SP 6, SP 9 i SP 10, między innymi: Urszula Jasińska, Violetta Wojciechowska, Marzena Nowakowska oraz uczennice ZSM: Małgorzata Borowa, Elżbieta Lech, Beata Kłoszewska, Małgorzata Łuczak, Jolanta Pańczyk. Pierwszy mecz dziewczęta rozegrały z IKS Ślęzą Wrocław, przegrywając 6:7.

W 1979 roku zespół zgłoszono do Dolnośląskiej Ligi Juniorek, gdzie występował do 1983 roku .Pierwszym sukcesem zespołu było zdobycie wicemistrzostwa Polski szkół średnich (ZSZ POLMO-Elmot) w 1980 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim. W finale Elmot przegrał 16:17 z zespołem z Krapkowic. Do najlepszych zawodniczek turnieju należały: Wojciechowska, Lechota i Pańczyk.

W roku szkolnym 1980/81 powstała pierwsza w Świdnicy klasa o poszerzonym programie piłki ręcznej (SP 6).Uczyło się w niej 14 chłopców i 14 dziewcząt. Równolegle wyodrębniono grupę 14 dziewcząt z klas piątych. Zbudowany w ten sposób zespół uczestniczył w Dolnośląskiej Lidze Młodziczek. W sezonie 1982/83 dwa zespoły Elmotu zdominowały te rozgrywki wywalczając tytuł mistrza i wicemistrza Dolnego Śląska. W kolejnym sezonie już juniorki młodsze zakwalifikowały się do finału OOM, gdzie zajęły bardzo dobre czwarte miejsce.

W 1983 roku po raz pierwszy zgłoszono zespół do rozgrywek III ligi. Świdniczanki zajęły trzecie miejsce. Awans do II ligi wywalczyły szczypiornistki Zagłębia Lubin.

W sezonie 1985/86 juniorki młodsze Elmotu zdobyły najpierw tytuł mistrza Dolnego Śląska, a potem wicemistrzostwo Polski. Dalsze sukcesy przyszły w sezonie 1986/87, kiedy juniorki zdobyły tytuł mistrzyń Polski, a oparty na nich zespół seniorek wywalczył historyczny awans do II ligi. Sukces przypieczętowano na turnieju barażowym w Wałbrzychu, gdzie Elmot pozostawił w pokonanym polu AZS Koszalin, Junaka Włocławek, Resovię, Rafamet Kuźnia Raciborska i Budowlanych Lublin. Elmot wywalczył awans w składzie: Małgorzata Wojciechowska, Dorota Durlej, Krystyna Duś, Anna Strączek, Anna Sikorska, Urszula Tobiasz, Anna Polonis, Ilona Buras, Dorota Lizak, Agnieszka Tobiasz, Violetta Perkowska, Beata Kozłowska.
Rok 1987 przyniósł także ciekawą przygodę międzynarodową – udział w Turnieju Mistrzów w Gliwicach. Oprócz siedmiu najlepszych zespołów z Polski wystąpiły mistrzowskie zespoły z Węgier, Rumunii, NRD i Jugosławii. Elmot znów był najlepszy!

W kolejnym sezonie juniorki powtórzyły sukces sprzed roku i ponownie wywalczyły mistrzostwo Polski. Turniej finałowy odbył się we Wrocławiu. W decydującym spotkaniu świdniczanki pokonały AZS AWF Wrocław 28:23. Seniorki natomiast zajęły w II lidze szóste miejsce.

Wówczas nastąpiło pierwsze tąpnięcie. Po zakończeniu nauki większość zawodniczek rozpierzchła się po innych klubach i zespół seniorek wycofano z rozgrywek.
Sekcja żeńska istniała jeszcze do końca sezonu 1990/91. Wtedy, z przyczyn organizacyjno-finansowych drużyny rozwiązano.

Najbardziej znaną zawodniczką Elmotu Świdnica była Agnieszka Tobiasz (29.03.1973). Mierząca 166 cm wzrostu skrzydłowa bardzo szybko wypłynęła na szerokie wody. W latach 1988-94 broniła barw Sośnicy Gliwice. Potem wyjechała do Niemiec, gdzie kontynuowała karierę w TV Lutzellinden (1994-2002), a następnie 1. FC Nurnberg (2002-2007). Występowała w reprezentacji Polski (9 meczów, 13 bramek), a po zmianie obywatelstwa w reprezentacji Niemiec (96 meczów, 203 bramki). Z reprezentacją Niemiec zdobyła brązowy medal mistrzostw Świata (1997), dwukrotnie uczestniczyła w mistrzostwach Europy (1998, 2000).Jako zawodniczka Elmotu dwukrotnie zdobyła mistrzostwo Polski juniorek (1987, 1988). Z Sośnicą sięgnęła po brązowy medal mistrzostw Polski (1994). Grając w klubach niemieckich zdobywała Puchar Europy i Challenge Cup oraz trzykrotnie mistrzostwo i puchar Niemiec.

Próba odbudowania żeńskiej piłki ręcznej w Świdnicy podjęta została w latach 2008-2010. Powstała przy ŚKPR-ze młodzieżowa drużyna została przekazana pod skrzydła Gminnego Ludowego Klubu Sportowego „Świdnica”. Tam jednak wobec wąskiej kadry zawodniczek, problemów finansowych i nie najlepszej atmosfery wokół drużyny, wynikającej ze skandalem obyczajowym i wyrokiem skazującym na trenera, została rozwiązana. Aktualnie w środowisku piłki ręcznej w Świdnicy nie ma planów powołania drużyny dziewcząt i rozpoczęcia regularnego szkolenia.

Handballowa rodzina

Na zakończenie warto wspomnieć o Stowarzyszeniu Oldboys Handball Team Świdnica, środowisku sędziowskim i Janie Masłowskim – człowieku symbolu świdnickiej piłki ręcznej.

OHT Świdnica to sformalizowana kilka lat temu grupa byłych piłkarzy ręcznych świdnickich klubów, która regularnie trenuje i bierze udział w turniejach towarzyskich dla oldbojów i mastersów. Takie spotkania to nie tylko okazja do utrzymania tężyzny fizycznej, ale przede wszystkim przyczynek do kontynuowania przyjaźni i znajomości z boisk.

Niektórzy gracze po zakończeniu karier zawodniczych kontynuowali kontakt z dyscypliną ws charakterze arbitrów. Zdecydowanie najwyższe kwalifikacje uzyskała braterska para Grzegorz i Tomasz Christowie, która w latach 2010-2017 prowadziła zawody najwyższej klasy rozgrywkowej kobiet i mężczyzn. Podobny poziom, ale tylko na pól roku osiągnął Karol Zając. Partnerem świdniczanina był Emil Łabanc z Wrocławia.

Rys historyczny, niczym klamra spina sylwetka Jana Masłowskiego, który był jednym z założycieli i pierwszym trenerem powstałej w 1974 roku drużyny Elmotu, a aktualnie (stan na wrzesień 2017) jest honorowym i urzędującym prezesem ŚKPR-u. Masłowski jest żywą legendą świdnickiej piłki ręcznej, ale nie tylko, bo znany i szanowany jest w całym środowisku polskiego szczypiorniaka. Odznaczony Złotą Odznaką Związku Piłki Ręcznej w Polsce. W 2015 roku został uhonorowany tytułem „Zasłużony dla Miasta Świdnica”. W przeszłości działalność sportową łączył między innymi z pracą w samorządzie, był radnym Rady Miejskiej w Świdnicy i radnym Rady Powiatu Świdnickiego.

 AKTUALIZACJA: wrzesień 2017